Poranna, wczorajsza impreza

Nie zawsze udaje się wysiąść z pociągu w niedziele rano i dołączyć do wciąż trwającej, sobotniej imprezy. Miałem trochę szczęścia.

Do Belgradu dojechałem parę minut po szóstej rano. Na dworcu pojawił się nie Vlada, z którym się ustawiłem dzień wcześniej, ale mój drugi ziomek z Serbii.

Bojan: Dobrze Cię widzieć. Kopę lat.

Nowy: Hey Stary, trochę czasu minęło od Omanu. Ciebie również dobrze widzieć.

Bojan: Słuchaj, bo jest akcja, możemy od razu się zalogować w mieszkaniu u Vlady, albo.. bo widzisz, wyszliśmy wczoraj o 17 spotkać się ze znajomymi, tak normalnie pogadać i zrobiła się z tego grubsza impreza, która wciąż trwa. Więc jak nie jesteś bardzo zmęczony po podróży, to może chcesz wyskoczyć na jakieś drinki.

Nowy: Brzmi jak super pomysł. Zobaczymy jak wygląda belgradzkie życie nocne o 6 rano.

Mimo, że byłem trochę zmęczony, ponieważ w pociągu z Budapesztu do Belgradu ciężko było mi wypocząć (musiałem spać maksymalnie płytko, by wybudzać się podczas kontroli paszportowych, których miałem aż trzy), to jednak perspektywa imprezy o 6 rano w niedziele brzmiała całkiem ciekawie.

Czytaj całość »

Pierwszy przystanek

Węgier: Rząd Orbana, to chyba najgorszy rząd w historii Węgier! - młody Węgier nie przebierał w słowach, komentując obecną sytuację na Węgrzech - Jego działania doprowadzą nasz kraj do ruiny.

Nowy: Pamiętam, że przez ostatnie lata macie dosyć gorąco. Parę lat temu były dosyć duże protesty, po tym jak ujawnione zostało nagranie, w którym ówczesny premier powiedział, że naród był okłamywany w kwestii faktycznego stanu gospodarki. To był chyba 2006 rok o ile się nie mylę...

Węgier: Tak, a teraz jest premier z drugiej strony barykady. Jest jeszcze gorszy niż poprzedni, ten to jest nacjonalista, chce zabić demokrację w naszym kraju, ogranicza nasze prawa i chce podporządkować sobie media. Nie pamiętam czasów, żeby było gorzej niż teraz. Jak tylko skończę studia, to się stąd wyprowadzam.

Nowy: Dokąd wyjedziesz?

Węgier: Chcę zostać w Europie, tak żebym mógł szybko wrócić do Budapesztu, jakby zaszła taka potrzeba. Nie chcę być za daleko od swojej matki i siostry. Prawdopodobnie wyjadę do Danii. Studiuję inżynierię żywności, więc dobrej pracy nie znajdę na Węgrzech, a w Danii jest spora szansa się gdzieś załapać.

Nowy: Z takim wykształceniem, to chyba najlepiej o pracę w USA. Oni tam mocno inwestują w badania nad żywnością. Generalnie i tak to wszystko, co jemy to jest syf, a będzie tylko gorzej.

Węgier: Będzie.

Pociąg zatrzymał się na stacji. Po nieprzespanej nocy w pociągu, jadącym na trasie Katowice - Budapeszt, wysiadłem na dworcu Kaleti, z którego udałem się poszukać jakiegoś taniego hostelu i zweryfikować na własne oczy, jak „źle” jest na Węgrzech.

Czytaj całość »

Relacja z nieoczekiwanych zmian na trasie

Zakończyłem jedną z najlepszych podróży, jakie dane mi było do tej pory przeżyć. Pełna relacja z wyjazdu będzie się pojawiać w przeciągu najbliższych dni / tygodni, zależy od mojego obłożenia w różnych pracowo-prywatnych obowiązkach, jednak już teraz zapraszam do zaglądania na bloga. Porobiłem sporo fotek i zapisałem cały gruby notes różnymi rozkminami o życiu i przemijaniu, związkach, fajnych miejscach, które warto odwiedzić oraz ciekawostkami i historiami, które opowiedzieli mi spotkani w podróży ludzie.

Plan, jak już pewnie wiecie z poprzedniego posta, zakładał, że całą trasę z Polski do Stambułu przejadę pociągiem, a po drodze zatrzymam się w Budapeszcie, Belgradzie (Misiek w komentarzu wytypował Sarajewo;)) i ostatecznie dotrę do Stambułu. Jak wiadomo, z planowaniem jest tak, że niezależnie jak dokładnie wszystko zaplanujemy, to i tak będzie inaczej. Ważne, żeby mieć jasny cel, do którego się dąży. W przypadku tej podróży, jeszcze w Gliwicach musiałem zacząć modyfikować plany.

Kilka godzin przed wyjazdem, okazało się, że nie ma już miejsc w kuszetce do Budapesztu, więc będę musiał całą drogę przesiedzieć. Kupiłem normalną miejscówkę. Pociąg z Gliwic do Katowic miał prawie godzinne opóźnienie, więc nie chciałem ryzykować spóźnienia, dlatego poprosiłem ojca o to, żeby rzucił mnie do Kato. W pociągu do Budapesztu okazało się, że rano w Warszawie była awaria systemu, który wie, które miejscówki zostały sprzedane, a które są jeszcze wolne, dlatego spora część osób, jechała całą noc na stojąco, bo kilka osób miało wykupioną miejscówkę na to samo miejsce. Ja szczęśliwie mogłem siedzieć w przedziale.

W Budapeszcie okazało się że w hostelu, w którym planowałem się zatrzymać, nie ma już miejsca. Generalnie wszystkie hostele tego dnia były pełne, a część z hosteli była w tym czasie po prostu zamknięta, ponieważ sezon turystyczny dopiero zacznie się za jakiś czas. Postanowiłem więc skrócić swój pobyt w Budapeszcie do jednego dnia i złapać nocny pociąg do Belgradu.

W Belgradzie spędziłem 2 zajebiste dni. Jednak gdy poszedłem kupić miejscówkę na pociąg do Stambułu, okazało się że pociąg na tej trasie już w ogóle nie kursuje. Mogłem wziąć nocny pociąg do Sofii (do którego w momencie, w którym byłem na dworcu miałem 3 godziny), albo rano zabrać się do Sofii autobusem. Z Sofii miałem dalej jechać pociągiem. Zdecydowałem się na autobus, żeby zostać jeszcze jedną noc w Belgradzie. Rano, gdy przyszedłem na dworzec, okazało się, że nie ma już biletów na autobus. Na całe szczęście poszedłem pogadać z kierowcą i zgodził się mnie zabrać. Co prawda w trakcie samej podróży musiałem kilka razy zmieniać autobus, ale to nie był duży problem.

W Sofii od razu udałem się na dworzec kolejowy, gdzie z wielkim trudem udało mi się znaleźć kasę, w której można kupić bilety na pociągi międzynarodowe, jednak znów nic nie poszło zgodnie z planem, ponieważ okazało się, że pociąg do Stambułu odjechał 30 minut wcześniej i kolejny będzie dopiero następnego dnia o tej samej porze. Nie chciałem tracić doby w Sofii, dlatego poszukałem przewoźnika, który mógłby mnie zawieść do Stambułu jeszcze tej samej nocy. Kilka godzin później za niespełna 20 euro, jechałem całkiem wypasionym autobusem do Stambułu.

W Stambule było bardzo grubo i inspirująco.

Powrót do Polski też nie był bezproblemowy. Samolot z lotniska im. Atatürka w Stambule był opóźniony prawie godzinę. Z powodu bardzo dużego ruchu w strefie powietrznej samolot nie miał zgody na start i musiał czekać. Po wylądowaniu w Wiedniu, podczas kontroli paszportowej, pokazując swoją kartę pokładową na samolot do Krakowa, usłyszałem tylko "You should run", co też uczyniłem. Do samolotu wbiegłem jako jeden z ostatnich pasażerów. Lot do Polski był dosyć krótki, ale dawno nie leciałem w tak silnych turbulencjach.

Te wszystkie "problemy" dodały tylko smaku całej podróży. Dzięki tym losowym opóźnieniom, konieczności zmiany środka transportu z pociągu na autobus, miałem okazję poznać bardzo fajnych ludzi, m.in. pisarza z Czech, szukającego inspiracji do nowej książki, podróżując z Barcelony na bliski wschód, czy też młodą Bułgarkę, pracującą we włoskim Hotelu, odpowiedzialną za obsługę VIPów w stylu Johnego Deppa, Angeliny Jolie czy też The Strokes.

Sam wyjazd był rewelacyjny. Bardzo dużo dowiedziałem się o Serbii i Turcji, poznałem kilka świetnych osób, mogłem doświadczyć jak wygląda życie nocne w centrum Stambułu, byłem zakochany niezliczoną ilość razy w Turczynkach, Serbkach, Węgierkach i Bułgarkach, spróbowałem trochę pograć na Bağlamie - takiej tradycyjnej tureckiej gitarze, mocno się wychillowałem, zwiedziłem kilka fajnych obiektów, podskoczyłem na dwie bardzo ciekawe wystawy, zobaczyłem zbombardowane przez amerykanów w 1999 roku budynki w centrum Belgradu, usłyszałem kilka ciekawych historii, ale przede wszystkim przywiozłem wielki bagaż nowych doświadczeń i przemyśleń (no i kilka płyt z Jazzem w Tureckim wydaniu).

Tak jak pisałem na początku, będę chciał co parę dni wrzucać jakiś tekścik z podróży plus trochę zdjęć, więc mocno zapraszam. Przypominam, że jest możliwość subskrybcji bloga, do której Was wszystkich zachęcam.

iLikeTrains

Za chwilę wsiadam w pociąg. W ciągu najbliższych kilku dni planuje przejechać różnymi pociągami ponad 2000km, zatrzymując się po drodze tylko kilka razy.

Jednym z przystanków jest miasto, w którym już od kilku dobrych lat jest gorąco jeżeli chodzi o nastroje obywateli w stosunku do tamtejszego rządu oraz UE. Chciałbym odświeżyć swoje wspomnienia sprzed ładnych 12 lat, kiedy byłem tam z moim ojcem i kumplem z klasy. Heh, to były fajne czasy. Anyway, spędzę tam krótką chwilę i...

...wsiadam w pociąg, by za jakiś czas zatrzymać się w chyba najczęściej niszczonym mieście Europy. 115 międzynarodowych konfliktów rozegrało się w tym miejscu, przy tym 44 razy miasto było zrównywane z ziemią. Cyknę kilka zdjęć i dalej ruszam w trasę…

...by po wielu godzinach spędzonych w pociągu, wysiąść na ostatnim przystanku tej podróży - jednej z największych metropolii świata, umiejscowionej na granicy Europy i Azji.

Co to za miasta? Jak ktoś z Was się domyśla, to może wrzucić swoje pomysły w komentarzu. Napiszę więcej o całej podróży po powrocie.

Dobra, ale czemu pociągiem, nie lepiej samolotem?

Bilet Interrail jest jedną z najtańszych form podróżowania, a niestety mam za mało czasu, żeby podróżować stopem. BTW. to jest mój drugi Interrail w życiu. Za pierwszym razem było super, więc mam nadzieję, że i tym razem będę się dobrze bawić.

Lubię jeździć pociągiem, zawsze jest szansa poznać jakieś fajne osoby. Są to najczęściej krótkie znajomości i kończą się wraz z opuszczeniem przedziału. Chociaż czasami taka znajomość trwa dłużej (np. w zeszłym roku w pociągu do Warszawy, poznałem super dziewczynę z Wrocławia, z którą się przyjaźnię do teraz). Oczywiście, jest też trochę ryzyka, w takich długich podróżach, ale polegam na Karmie. Każda długa podróż w nieznane wiąże się z koniecznością wyjścia poza strefę komfortu. Z tą podróżą jest podobnie i zdaję sobie sprawę ze wszystkich zagrożeń jakie mogą się pojawić.

Może być trochę ciężko wytrzymać tyle godzin w pociągu, ale zaopatrzyłem się w dwie książki: "Solaris" Lema (bardzo lubię tę książkę, a nie czytałem jej od czasów liceum) oraz "Kim naprawdę jesteś?" XIV Dalajlamy. Nie biorę żadnych lektur związanych z moją pracą. Ostatnio mam trochę zamieszania w życiu prywatnym i zawodowym, dużo się dzieje i muszę podejmować coraz poważniejsze decyzje, dlatego dobrze mi zrobi takie totalne oderwanie. Mam nadzieję, że podczas podróży uda mi się przemyśleć kilka spraw, spotkać dobry ludzi i się mocno wyciszyć i wychillować.

OK, lecę bo się spóźnię na pociąg.

Autor: vjeran2001, http://www.sxc.hu/browse.phtml?f=download&id=1383870

Wielkanoc

Gdy byłem dzieciakiem, na myśl, że zbliża się Wielkanoc traciłem humor. Zupełnie nie lubiłem tych świąt. Ba, nawet bardziej niż nie lubiłem. Wielkanoc nie była w stanie mnie do siebie w żaden sposób przekonać, tym bardziej, że to "najszczęśliwsze" wg. chrześcijan święto, uważałem za jedno z najsmutniejszych. Zero magii świąt Bożego Narodzenia - czekanie na pierwszą gwiazdkę, śnieg, liczenie na to, że może w tym roku moja świnka morska powie coś o północy, reklama coli z ciężarówką, prezenty, sernik, choinka, Kevin sam w domu i Szklana pułapka w TV - to tylko niektóre elementy, które uważałem za magiczne w Boże Narodzenie, w trakcie moich początkowych lat życia (teraz mam zupełnie inne podejście). A co mi miała do zaoferowania Wielkanoc? Tradycyjną już napiętą przedświąteczna atmosferę, konieczność posprzątania w pokoju, niemożność jedzenia słodyczy - bo wielki post, a w czasie samych świąt mało konstruktywne siedzenie przy stole, bardzo marne filmy w TV (święta tradycyjnie spędzaliśmy u babci, u której w przeciwieństwie do naszego mieszkania był telewizor) i konieczność pójścia do kościoła nawet w poniedziałek, przy czym dodatkowo musiałem uważać, żeby jakaś banda młodocianych kretynów nie wylała na mnie wiadra wody. Chociaż w głębi duszy im zazdrościłem, bo mieli trochę zabawy w te święta, w przeciwieństwie do mnie - ja nawet nikogo nie oblewałem wodą. Tyle. Oto cała moja młodociana Wielkanoc.

Pierwsza Wielkanoc, którą pamiętam zapowiadała się całkiem dobrze. Miałem wtedy 7 lat. W lokalnym radiu usłyszałem zapowiedź konkursu: "Konkurs na najładniejsze pisanki! Przynieś pisanki do naszej rozgłośni i wygraj rower". Tego nie mogłem przepuścić, wszak posiadanie roweru, było moim marzeniem, które na równi stawiałem z posiadaniem nowego komputera, bo moja cztery-osiem-szóstka i czarnobiały monitor, już nie dawały sobie za bardzo rady z nowymi grami. Razem z moją siostrą i ojcem podjęliśmy wyzwanie. Jajka ugotowaliśmy w łupkach od cebuli, żeby nabrały ciemnoczerwonego koloru. Następnie za pomocą nożyczek do paznokci wydrapywaliśmy na jajkach różne kurczaki, szlaczki i inne bazgroły. Oczywiście najfajniejsze pisanki zrobił mój starszy, widać było że od najmłodszych lat nie wypuszczał ołówka z ręki. Agata też już umiała co nieco wyrzeźbić na pisankach. Moje wydrapane pisanki musiały być koszmarne, chociaż mama z całą powagą i stanowczością twierdziła, że moje są najładniejsze. Anyway, zanieśliśmy w końcu moje, siostry i ojca pisanki do radia. Szybko okazało się, że nie byłem jedynym chętnym do zgarnięcia roweru. Chyba pół mojego miasta miała podobną chrapkę na ten rower co ja. No cóż, może jakoś się uda, pomyślałem. Wróciliśmy do domu i w napięciu siedziałem przy radiu czekając na wyniki. "Z powodu bardzo wysokiego poziomu i dużej ilości zgłoszeń, nie będziemy wybierać pisanek. W zamian za to zrobimy losowanie." - usłyszałem z głośnika. Czekałem dalej. W końcu odczytano nazwisko zwycięzcy. Niestety, rower trafił do innego dziecka. Było mi dosyć smutno, jednak to nie był koniec nagród. "Mamy do rozlosowania jeszcze dwie dodatkowe nagrody w postaci darmowej wizyty u kosmetyczki…" Chwilę później usłyszałem z głośnika, że jedną z nich zgarną mój ojciec.

Do kosmetyczki chyba w końcu poszła mama zamiast ojca, a ja rower dostałem dopiero na komunię.

Kolejne lata tych samych nudnych, schematycznych i przygnębiających Wielkanocy mijały dosyć szybko. Nie działo się zupełnie nic, no może poza tym że ojciec zgarnął jeszcze jedną nagrodę. Tym razem w konkursie radiowej Trójki odpowiedział na pytanie dotyczące jednego z utworów Kabaretu Starszych Panów. W nagrodę dostał jakiś żenujący film na VHS z Jean Claude van Damme'em w roli głównej oraz kubek Trójki. Kubek fajna sprawa, film raczej niewypał. Nie mieliśmy magnetowidu, przecież nie mieliśmy telewizora.

Duży zwrot w podejściu do Wielkanocy nastąpił  gdy byłem już w liceum, a później na studiach. Wiosna zaczynała się na dobre rozkręcać w okresie tego święta. Wybuchająca zewsząd zieleń drzew, ładowała mnie dużym optymizmem. Zaczynał się sezon rowerowy, pogoda była coraz ładniejsza, mogłem schować do szafy zimową kurtkę i w samej bluzie pójść na spacer. Wiosna, moja ulubiona pora roku. Wiosna, najlepszy czas by się zakochać.

Dodatkowo, drugi dzień świąt Wielkanocnych przestał mi się kojarzyć z tym, że mogę zostać oblany wodą na ulicy, przez grupkę dzieciaków, a zaczął mi się kojarzyć, że będę mógł wieczorem spotkać się ze znajomymi, pośmiać się i się czegoś napić.

Przez ostatnie dwa lata święta spędzałem u siostry. Agata studiowała w Genewie i ze względu na swoją pracę, która pozwalała jej opłacić koszty życia w tym cholernie drogim mieście, nie mogła przyjeżdżać na święta do Polski. Dlatego w okolicach wielkiej środy pakowałem plecak i wsiadałem w samolot. Mimo braku tradycyjnie zastawionego stołu, przy skromnych warunkach, jakie panowały w jej akademiku, było naprawdę super. Mieliśmy czas żeby pogadać, pójść na spacer, a wieczorem na imprezę. Mogłem w każdej chwili pójść pobiegać wzdłuż jeziora Genewskiego i zupełnie wyłączyć jakiekolwiek rozkminy. Dodatkowo dwa lata temu podczas Wielkanocy, udało mi się zaprzyjaźnić z pewną uroczą Gruzinką , a w zeszłym roku załapałem się na warsztaty z tworzenia muzyki elektro z wykorzystaniem interfejsów naturalnych (NUI), w ramach Electron Festiwal. Ostatnie dwa lata, to były chyba najlepsze święta Wielkiej nocy, jakie do tej pory miałem. Może mało tradycyjne i świąteczne, ale bardzo pozytywne.

W tym roku święta są dla mnie bardzo wyjątkowe, ponieważ po raz pierwszy od 3 lat wszyscy jesteśmy na miejscu. Cała rodzinka w komplecie. Wielkanoc przez ostatnie lata zaczęła nabierać dla mnie coraz bardziej rodzinnego charakteru. Z każdym rokiem czas, który spędzam z moimi najbliższymi, kurczy się nieubłagalnie. Święta, to ten moment, w którym możemy po prostu usiąść razem, pożartować, powspominać i cieszyć się nawzajem swoją obecnością - z wiekiem zrozumiałem, dlaczego dorośli potrafią siedzieć przy stole i się dobrze bawić. Zachowujemy elementy tradycji, ale najważniejszy dla nas wszystkich jest fakt, że jesteśmy razem. Nie ma żadnej spiny i przedświątecznej gorączki. Po prostu jesteśmy. Tyle, a raczej aż tyle.

Nowy, ale czy święta to nie coś więcej?

Chciałem w tym poście uniknąć rozkmin o życiu wiecznym, zmartwychwstaniu, religii i wierze. Jednak w końcu postanowiłem napisać kilka słów.

Wiele razy zastanawiałem się dlaczego święta Wielkiej nocy, są tak ważne dla chrześcijan. Sporo czasu poświęciłem na rozmyślanie o zmartwychwstaniu Jezusa (i co jakiś czas do tego wracam). Czy nauki Jezusa miałyby mniejszą wartość, gdyby zmartwychwstanie było tylko piękną metaforą?

Przez ostatnie lata poznałem wielu prawdziwie wierzących, a nie tylko tych zadeklarowanych chrześcijan. Poznałem muzułmanów, jednak nie tych "terrorystów i fanatyków", których sprzedają nam codziennie w mediach, tylko bardzo otwartych i przyjacielskich ludzi. Poznałem buddystów, głównie Zen, ateistów, ludzi wierzących tylko i wyłącznie w naukę oraz ludzi, którzy mają wszystko gdzieś i w ogóle nie zastanawiają się nad tym, skąd wzięła się nasza rzeczywistość i czy jest jeszcze jakaś inna. Wszystkie rozmowy i przemyślenia doprowadziły mnie do etapu, w którym jestem teraz. Chcę po prostu przeżyć dobre, ciekawe i uczciwe życie, nie krzywdzić innych i nie żałować nic na starość. Nie mam prawa oceniać i wypowiadać się na temat wiary innych, tak samo jak nikt nie ma prawa oceniać mojego podejścia. Wiara to sprawa tylko i wyłącznie indywidualna.

OK, tyle rozkmin na tego posta.

Na koniec chciałem złożyć wszystkim życzenia: Spokojnych świąt, bez stresu i na pełnym zrelaksowaniu. Na te kilka godzin spędzonych razem, warto odłożyć wszystkie problemy na bok i po prostu być.

Hiromi Uehara, to moje odkrycie sprzed kilku tygodni, dlatego na koniec wrzucam jej pozytywne nuty.

Wesołych!

Tampere

W Tampere spędziłem bardzo niewiele czasu, był to dla mnie tylko przystanek w drodze do Jyväskulä. Do centrum miasta dotarłem z lotniska tuż przed pierwszą w nocy. Kilka pierwszych godzin przezimowałem w barze Motorest przy stacji benzynowej. Tam też skończyłem czytać Taxi. Pociąg, którym miałem jechać dalej, odjeżdżał dopiero po 8 rano, więc miałem trochę czasu żeby przejść się po mieście, rozbudzić się i porobić jakieś zdjęcia. Poniżej wrzucam kilka nocnych fotek, z tego krótkiego spaceru.

Parę dni później ponownie trafiłem do Tampere. Było to w drodze powrotnej do Polski. Znowu musiałem zaczekać kilka godzin, tym razem na autobus na lotnisko, z którego leciałem do Helsinek. Byłem dosyć mocno niewyspany - nad ranem wraz z Grzechem (przyjacielem, którego pojechałem odwiedzić) skończyliśmy imprezować w centrum Jyväskulä i po powrocie do akademika, w którym mieszkał, musiałem prawie od razu zbierać się na dworzec kolejowy.

Pogoda w Tampere była świetna. Miasto sprawiło na mnie wrażenie bardzo zadbanego i uznałem, że może to być fajne miejsce do życia. Może kiedyś będzie okazja spędzić w nim trochę więcej czasu. Mimo tego, że byłem niewyspany, czułem się fest dobrze. Ludzie, których mijałem na ulicy też wyglądali na dosyć zadowolonych - chyba mocne wiosenne słońce dodawało wszystkim pozytywnego powera. Znowu cyknąłem trochę zdjęć, tym razem dziennych.

Taxi

Taksówkarze kairskiej ulicy, aż tak bardzo się nie różnią od naszych polskich taksiarzy.  Wszyscy mają swoje historie do opowiedzenia, każdy narzeka na polityków, dziurawe drogi i niskie zarobki. Część jeszcze próbuje naciągnąć nieświadomych pasażerów na wyższą opłatę, w szczególności gdy ów pasażer nie zna dobrze miasta.

Niezbyt często poruszam się  po polskich miastach taksówkami, wolę wszędzie dostać się pieszo lub w ostateczności komunikacją miejską. Troszkę inaczej jest za granicą, gdy nie znam miasta i/lub nie ma zbyt rozwiniętej komunikacji miejskiej (w Omanie poruszałem się tylko taksówkami, albo łapałem stopa). Jednak po ostatniej lekturze i interesujących opowieściach warszawskiego taksówkarza, postanowiłem, że będę częściej brać pod uwagę podróż taksówką. No ale po kolei.

"TAXI. Opowieści z kursów po Kairze", książka Egipskiego dziennikarza Chalida Al-Chamsiego to kilkadziesiąt krótkich relacji z podróży taksówką po Kairskich drogach. Opowieści czasem zabawne, czasem skłaniające do przemyśleń i refleksji, kilka też dosyć przeciętnych, których już zupełnie nie pamiętam.

Zanim jeszcze trafiłem na papierową wersję książki, miałem okazję posłuchać słuchowiska w radiowej trójce, w którym prezentowane były jej fragmenty. Było to już jakiś czas temu. Później zaopatrzyłem się w papierowe wydanie, które przez kilka miesięcy leżało na starcie książek "Do przeczytania", jednak dopiero niedawno miałem czas, żeby się za nią zabrać.

TAXI wziąłem ze sobą w podróż do Finlandii, żeby uprzyjemnić sobie czas spędzony w pociągach, przy gate'ach, w samolocie i pomiędzy rozmowami z przypadkowymi ludźmi, których mam całkiem sporo podczas każdej podróży. I tak przez całą drogę do Finlandii mogłem poznawać opinie Kairskich taksówkarzy na temat sytuacji politycznej i gospodarczej Egiptu, ich trudnego, taksiarskiego życia (życie naprawdę ich nie rozpieszcza i ledwo wiążą koniec z końcem  - podobne obserwacje miałem w Omanie, może kiedyś o tym napiszę) oraz historii współczesnej ich kraju. Padło wiele gorzkich słów na temat Hosniego Mubaraka. Książka opisuje rozmowy, jakie Al-Chamsi odbył od kwietnia 2005 do marca 2006, wtedy jeszcze nikt nie wiedział, że w styczniu 2011 roku dojdzie do wielkiej, egipskiej rewolucji. Jednak pewien niepokój i nerwowy nastrój egipskiego społeczeństwa można wyczuć poprzez głosy Kairskich taksówkarzy niemal w każdej opisanej przez autora historii.

Książkę polecam. Jedyny jej minus jest taki, że czyta się ją bardzo szybko. Przeczytałem ją w kilka godzin, a niestety nie miałem nic więcej do czytania, więc od 04:57 rano, gdy w barze przy stacji benzynowej w Tampere "zakończyłem podróż Kairską taksówką", pojawił się problem "What's next?". Pozbierałem swoje graty, ubrałem zimową czapkę i poszedłem się przejść po zupełnie jeszcze ciemnym, ale przy tym bardzo klimatycznym, fińskim mieście.

Po ponad godzinie spacerowania, dosyć zziębnięty trafiłem na dworzec, z którego miałem pociąg do Jyväskulä. Nie miałem już co czytać, więc postanowiłem spisać to co zapamiętałem z rozmowy z warszawskim taksówkarzem, którą odbyłem kilkanaście godzin wcześniej w drodze z dworca centralnego na lotnisko.

Taksiarz: Widzi Pan tego z tyłu? Zomowiec jeden, próbuje ludzi naciągnąć.

Spojrzałem przez tylną szybę i zobaczyłem przy chodniku zaparkowaną taksówkę, przy której jakiś starszy gość rozmawiał przez uchyloną szybę z taksówkarzem.

Taksiarz: To jest stary zomowiec, ja go tam rozpracowałem. On tu od niedawna jeździ. Wcześniej jeździł z resztą tych bandytów, ale się ostatnio przeniósł w ten rejon i mi tu skurwysyn ludzi naciąga. Ja już z nim kiedyś miałem rozmowę, to mi grozić zaczął. A ja, wie pan, się tam go nie boję . Może i mam na karku 58 lat, ale sporty walki uprawiałem i bym go szybko załatwił. Chociaż ostatnio, wie pan, to trochę z tym moim sercem nie najlepiej…

Nowy: Serce, poważna sprawa.

Taksiarz: Tak, poważna. Sporo tych badań miałem, ostatnio nawet, wie pan, to z jednych uciekłem.

Nowy: Jak to pan uciekł?

Taksiarz: Wystraszyłem się. Lekarka mi tuż przed badaniem powiedziała, że ostatnio zmarła jej bratowa na serce. I też miała, wie pan, to badanie, które właśnie miałem mieć. Tak więc jak lekarka weszła do swojego gabinetu i kazała mi zaczekać na korytarzu, to ja szybko odwróciłem na pięcie i uciekłem.

Nowy: No ale bratowa lekarki nie umarła chyba z powodu tego badania, prawda?

Taksiarz: Na pewno nie, ale jakoś się zraziłem do tego badania z tą lekarką.

Nowy: To nie leczy się pan już na serce?

Taksiarz: Leczę się, ale to badanie zrobię dla własnego spokoju gdzie indziej. Tak więc teraz, przez to serce głównie, to nie jeżdżę tak jak kilka lat temu... Chociaż, ja do tej taksówki to też tak przez przypadek nie wsiadłem. Widzi pan, skończyłem wyższe studia, z wykształcenia jestem inżynierem mechanikiem. Za komuny byłem internowany. Ha! Z jakimi to ja personami i celebrytami obecnej sceny politycznej nie siedziałem, to ja nawet panu mówić nie będę. I tak pan mi nie uwierzy. Ale są to osoby z pierwszych stron gazet... Dlatego też trudno mi się dziwić, że ja tych jebanych ubeków i zomowców tak bardzo nie znoszę. Dużo od nich w dupę dostałem w młodości, ale wszystko wtedy wytrzymałem. Dlatego tym bardziej się teraz ich nie boję. A ja zawsze tam rozpoznam, kto po której stronie stał.

Nowy: To długo pan siedział w tym więzieniu?

Taksiarz: Rok mnie trzymali. Później udało mi się wyjść i uciec do Niemiec. Tam pracowałem przez 12 lat. Po powrocie do kraju założyłem firmę, ale wie pan, to nie jest taka łatwa sprawa mieć firmę w Polsce .

Nowy: No tak, spora biurokracja.

Taksiarz: To z jednej strony. Od pierwszego tygodnia jak firmę założyłem, to mi na zmianę tylko wchodzili, albo ci z urzędu, albo ci z głowami na krótkich karkach, wie pan, z mafii. Tak więc szybko firmę musiałem zamknąć, bo jedni i drudzy chcieli ode mnie pieniędzy. A płacić nie chciałem. Płaciłbym jednym, to nie miałbym pieniędzy żeby płacić drugim. Ja tylko uczciwą pracą chcę zarabiać. Ale tak to, wie pan, w Polsce już niestety wygląda. Nierobom się daje pieniądze, a jak człowiek chce sam biznes założyć, to zrobią wszystko, żeby mu się nie udało. Tak więc zrobiłem w końcu licencję taksówkarza i zacząłem jeździć. A odnośnie nierobów, to nie wiem czy wie pan, ale nowe odcinki Świata według Kiepskich puszczają w Polsacie.

Nowy: No nie wiedziałem, nie mam telewizora.

Taksiarz: To jest dobry serial, hehe. Tak sobie teraz to z żoną oglądamy, bo się nam wszystkie odcinki nagrywają na ten nasz dekoder co ostatnio kupiłem. Wie pan, babki Kiepskiej nie ma, a Waldek ma żonę. Ale ona widać że trochę sztucznie gra. To już nie to co stare odcinki Kiepskich, ale też śmieszne.

Nowy: No serial pamiętam sprzed lat. Bardzo mi się podobał. Trochę przerysowany obraz niejednej polskiej rodziny: mąż pijak, żona robi na cały dom, syn przygłup i zdzirowata córka.

Taksiarz: Dokładnie, tak to wygląda, ale powiem Panu więcej. W Polsce w  każdym bloku, w każdej kamienicy znajdzie się taka wścibska kurwa jak Paździoch.

Umarłem po tym zdaniu. Może nie był to szczyt poezji, ale w sumie gość miał dużo racji. W każdej kamienicy jaką znam, taki Paździoch mieszka. Zaśmiałem się.

Taksiarz: Wie pan, raz, to wiozłem takiego młodego biznesmana na lotnisko. I wie pan co?

Nowy: Nie mam pojęcia.

Taksiarz: Usiadł z tyłu, wyciągnął telefon i zaczął z kimś po angielsku rozmawiać. A zanim jeszcze zaczął rozmawiać, to do mnie tak lekceważąco się odnosił. Że niby ja taksówkarz, to od razu muszę być od niego gorszy. Więc jak tylko skończył gadać, to ja mu powiedziałem do słuchu. Że jakby chciał, to ja mogę się z nim po niemiecku, angielsku i węgiersku dogadać. Że kilka tysięcy książek przeczytałem, że mam wyższe wykształcenie, że 12 lat za granicą mieszkałem, że firmę kiedyś miałem, ale w Polsce to tak łatwo firmy prowadzić się nie da, że za komuny, gdy on jeszcze w pieluchy robił, to ja w więzieniu siedziałem i to z naj...

Bohater opowieści taksówkarza z każdym kolejnym zdaniem stawał się coraz mniejszy i bardziej zawstydzony swoją początkową postawą. Pod koniec opowieści zaczął przepraszać taksówkarza i mówić że nie wiedział, z kim ma do czynienia.

Taksiarz: I jak się tu kurwa nie oburzyć, jak ma się takich ludzi przewozić, co jeszcze nawet człowieka nie znają, a już zaczynają go oceniać.

Nowy: Nikt nas nie ma prawa oceniać, tak samo jak my nie mamy prawa oceniać innych.

Taksiarz: Dokładnie tak.

Dojechaliśmy na lotnisko. Zapłaciłem 40 zł i serdecznie pożegnałem się z tym nietuzinkowym taksówkarzem. Oczywiście nie dostałem żadnego paragonu, więc podejrzewam, że trochę przepłaciłem. Ile z tego co mówił kierowca było prawdą, to trudno powiedzieć. Jednak podczas tej krótkiej podróży na lotnisko, czułem się prawie jak Al-Chamsi, rozmawiający z jednym z kairskich taksówkarzy.

Mimo, że wielu mądrości życiowych mi ów taksiarz nie przekazał, no może poza Paździochem mieszającym w każdym bloku, to jednak cała rozmowa na długo pozostanie mi w pamięci.

Podczas swoich kolejnych wyjazdów, będę zdecydowanie częściej korzystać z taksówek, niż do tej pory.

Bilety

Dzisiaj rano, jak w prawie każdą niedzielę w tym roku, brałem udział w biegu na 10km. Przed wyjściem zorientowałem się, że nie ma nigdzie mojego numerka startowego, który zawsze, podczas tej serii zimowych biegów, przypinam do kurtki. Czasu miałem niedużo, bo musiałem się już zbierać do wyjścia, żeby być na miejscu startu przed 10:30. Sprawdziłem kilka miejsc, w których numerek (kartka A5 włożona do koszulki) mógłby leżeć, jednak niestety go nie znalazłem. Na szybko napisałem na kartce numer 92, włożyłem do plastikowej koszulki i wyszedłem z domu.

Na miejscu startu okazało się że mają duplikaty numerów startowych. Przypiąłem nowy numerek i uznałem cały temat za zamknięty.

Mimo dużego mrozu (-14*C) i nie najlepszego samopoczucia, udało mi się przebiec cały dystans. Toczyłem długie dyskusje sam ze sobą, czy biec dalej, czy skończyć wcześniej. Ciężko mi było złapać równy, biegowy rytm. Nie umiałem się zupełnie skupić na liczeniu oddechów i po każdej dziesiątce oddechów, ulatywałem gdzieś myślami daleko, daleko…

Po powrocie do domu ogarnąłem się w miarę szybko i zacząłem ustawiać sobie plany na popołudnie i wieczór. Po kliku minutach spędzonych na dzwonieniu i wysłaniu smsów, wiedziałem, że to będzie całkiem fajny wieczór. Zacząłem też rozkminiać, co czeka mnie w pracy w nadchodzącym tygodniu i czym mógłbym się zająć jeszcze dzisiaj. I tak sobie siedziałem i planowałem kolejne działania, gdy nagle spostrzegłem, że na moim biurku, oprócz numerka startowego brakuje jeszcze jednej rzeczy. Koperty z biletami na koncert The Cinematic Orchestra...

The Cinematic Orchestra, to zespół, który po raz pierwszy usłyszałem podczas pobytu w Omanie. Mój kumpel Darek, gość z którym dzieliłem pokój, dosyć dużo ich słuchał. Pewnego wieczoru chillowałem się w pokoju po długim dniu spędzonym w pracy, a z macbooka Darka wydobywały się dźwięki The Cinematic Orchstra. Leżałem z zamkniętymi oczami i słuchałem muzyki, która nie tylko idealnie trafiała w moje gusta muzyczne, ale stanowiła dla mnie odkrycie, które mógłbym porównać z chwilą, gdy po raz pierwszy usłyszałem Porcupine Tree.

W grudniu ubiegłego roku, zobaczyłem że The Cinematic Orchestra zagrają koncert w Polsce. Długo się nie zastanawiałem i od razu zamówiłem bilety. Przecież nie można opuścić koncertu zespołu, który się tak lubi i dodatkowo, gdy koncert ten będzie tak blisko rodzinnego miasta. Dodatkowo okazało się, że spora grupa znajomych wybiera się na ten koncert. Tym bardziej cieszyłem się na to całe wydarzenie.

Od momentu, w którym kopertę z biletami położyłem na biurku, byłem przekonany, że tam właśnie się znajduje. Tym większe było moje zdziwienie, gdy dzisiejszego popołudnia okazało się, że koperty nie ma.

Zacząłem szukać. Sprawdziłem biurko, podłogę, krzesła, półkę z książkami koło łóżka, książki na szafce przy ścianie. Nic. Wyciągnąłem wszystkie możliwe teczki, do których co jakiś czas coś wkładam i zacząłem je dokładnie przeglądać. Niestety nic nie znalazłem. Po długim czasie poszukiwań poddałem się i postanowiłem, że do poszukiwań powrócę na świeżo za kilka godzin. Wyszedłem na umówione wcześniej spotkanie.

Minęły trzy godziny. Wróciłem do domu i na nowo rozpocząłem poszukiwania. Sprawdziłem wszystko raz jeszcze, z dużo większa dokładnością niż poprzednio. Mijały kolejne godziny, lista miejsc, w którym mogłyby się znajdować bilety stawała się coraz mniejsza...

Mimo wielu godzin spędzonych na poszukiwaniach, biletów nie znalazłem, tak więc mój udział w koncercie i osób, które chciałem ze sobą zabrać, cały czas stoi pod znakiem zapytania.

Całe to biletowe zamieszanie skłoniło mnie do kliku przemyśleń, którymi chciałbym się z Wami podzielić:

1. Świadomość otoczenia
Bilety leżały na biurku, przy którym spędzam wiele godzin każdego dnia, jednak nie jestem w stanie określić, od jak dawna ich tam nie ma. Jest to dowód na to, jak ważne jest świadome obserwowanie najbliższego otoczenia, by dostrzegać zmiany, jakie w nim zachodzą. Przyzwyczajamy się do wielu rzeczy i uznajemy, że one tam po prostu są. Czasem  mija bardzo dużo czasu, zanim spostrzeżemy ich brak.

2.  Świadomość działań

Prawdopodobnie, bilety sam gdzieś przełożyłem i teraz nie mogę ich znaleźć. Gdy przekładałem bilety, na pewno nie byłem skupiony na tym, gdzie je kładę, tylko myślałem o czymś zupełnie innym. Gdybym w skupieniu, z pełną świadomością oddał się tej prostej czynności, jaką jest przekładanie biletów z biurka na …, to prawdopodobnie nie pisałbym teraz tego posta, tylko cieszył się z powodu zbliżającego się koncertu.

3.  Ograniczanie 

Powinienem ograniczyć ilość posiadanych przedmiotów. Mimo że mam ich stosunkowo niewiele, to wciąż jest pole do usprawnień. Mój obecny pokój ma prawie 30 metrów kwadratowych. Niestety oprócz moich rzeczy,  znajduje się tutaj sporo gratów. Od jakiegoś czasu mieszkam w mieszkaniu moich dziadków i przyzwyczaiłem się do tych wszystkich rzeczy, których "nie można wyrzucić, bo przecież mogą się kiedyś przydać". Moje rzeczy to w ponad 90% książki i ubrania. Staram się usuwać zbędne przedmioty i dążę do posiadania ich minimalnej ilości. Jednak podczas dzisiejszych poszukiwań, zdałem sobie sprawę, że jest jeszcze trochę rzeczy, których spokojnie mogę się pozbyć i z pewnością zrobię to w najbliższym czasie. Im mniej posiadamy, tym bardziej jesteśmy wolni.

4.  Dokładne planowanie po prostu nie działa

Zaplanowałem sporo rzeczy na popołudnie i wieczór. Niestety, poza jednym, nie udało mi się zrealizować żadnego z moich planów. Czas, który spędziłem w domu, straciłem na zupełnie bezowocnych poszukiwaniach (jedynym "owocem" jest niniejszy post).
   
Mam nadzieję, że bilety się jeszcze znajdą i będę mógł za jakiś czas napisać parę słów o tym, jak było na koncercie.

UPDATE: Znalazłem bilety. Były u mnie w pokoju, jednak w miejscu, w którym sam ich nie położyłem, tylko prawdopodobnie, ktoś z mojej rodziny. Szczęśliwe zakończenie, plus nauka na całe życie.

Świadomość biegu

Właśnie wróciłem z wieczornego biegania. Mimo niskiej temperatury, około -10*C, ani przez chwilę nie czułem chłodu szarej i bezśnieżnej zimy jaka w tym roku panuje w moim mieście, również szarym. Lubię biegać późnym wieczorem, ma to w sobie jakąś magię. Miasto jest mniej zatłoczone, panuje większy spokój, nie widać tego bałaganu, brudu i pośpiechu.

Biegło mi się dobrze, jak zwykle starałem się liczyć oddechy. Jednak wyłączenie się choćby na krótką chwilę nie jest łatwe. Co chwilę moje myśli uciekały w różne strony. Czasem myślami byłem w pracy, rozkminiając któryś z projektów nad którymi teraz pracuję, albo planując kolejne spotkanie. Czasem moje myśli wracały do weekendowego wyjazdu do Wrocławia, w czasie którego praktycznie przez 80% czasu imprezowaliśmy z ekipą, więc miałem co wspominać - wyjazd był naprawdę gruby. Czasami włączały mi się przemyślenia dotyczące mnie samego, moich znajomych, sensu życia, planów na najbliższe miesiące, przebytych związków, obecnej sytuacji politycznej na świecie, wykładu z filozofii, na który poszedłem dzisiaj wieczorem ... w mojej głowie kotłowało się wszystko.

Wracałem do liczenia oddechów. Moje myśli próbowały zaburzyć mój bieg,  jednak co jakiś czas udawało mi się świadomie pobiec kilkadziesiąt metrów, skupiając się tylko na oddechu, by znów  złapać jakiś wątek i trwać w nim do momentu, w którym uświadamiałem sobie że biegnę i muszę wrócić do liczenia oddechów i porzucić wszystkie pozostałe myśli.

Kiedyś biegałem z muzyką. Na odtwarzaczu miałem stworzoną playlistę, której słuchałem tylko podczas biegu. Pod koniec maja zrezygnowałem z dodatkowych dźwięków, by zacząć bardziej świadome bieganie. Po pierwsze chciałem skupić się tylko na świadomym biegu. Dodatkowo różny rytm poszczególnych piosenek, nie pomagał mi w utrzymywaniu równego oddechu. No i nie chciałem się sztucznie ograniczać - zauważyłem, że gdy padała mi bateria w mp3 playerze, to wtedy biegło mi się zdecydowanie gorzej, co sprawiało że mój trening nie sprawiał mi już takiej radości. W końcu zdecydowałem się zostawić odtwarzacz w domu, a podczas biegu słuchać tylko rytmu własnego oddechu i tego co dookoła mnie hałasuje. Przez pierwszy tydzień było ciężko się przyzwyczaić, jednak po paru biegach poczułem, że to była dobra decyzja.

Miasto oświetlone latarniami, lekki lodowaty wiatr, świadomy oddech, pojedyncze gwiazdy na śląskim niebie. Ten krótki moment, w którym się już nic nie analizuje i nic nie ocenia, tylko ma się na wszystko wywalone. Piękne uczucie, którego też staram się wtedy nie oceniać, by znów nie zatracić się w rozkminie nad tym co było, czego nie było, a mogło być, co może będzie. Po prostu cieszyć z tego jak jest. 

To był dobry bieg.

Zimno

Jest zimno. Noc z czwartku na piątek, termometr przybity do okna pokazuje -17*C. Piję herbatę z miodem i przeglądam portal z informacjami… ceny benzyny idą w górę, Iran buduje atomową bombę  i chce wysadzić w powietrze cały świat, kryzys finansowy w strefie euro zbiera swoje żniwo, cała polska żyje sprawą uprowadzonej półrocznej Madzi - jednak w rankingach popularności, temat ten mocno konkuruje z planowanym od kilku tygodniu uśmierceniem Rysia z Klanu, rury pękają z zimna, PKP zamyka na noc poczekalnie na dworcach, ludzie umierają z wychłodzenia… Jest zimno.

Kurwa! Same zło na tym świecie. Jak doliczymy do tego wszystkie nieszczęścia, choroby, problemy zawodowe i prywatne jakie dotykają nas i naszych najbliższych, to można spokojnie powiedzieć, że nasze życie to jedno niekończące się cierpienie, lęk i horror. Horror najgorszy z możliwych, bo… dzieje się naprawdę. Aż głowa może rozboleć, od samego myślenia.

Czytam dalej... O! Może Iran nie zbuduje bomby, bo przeszkodzą mu Marines, którzy przypłynęli na lotniskowcach do cieśniny Ormuz, a kryzys uda się zażegnać dodrukowując część kasy i pożyczając resztę od Chińczyków?

Nie, no to jest jakiś dramat.

Wyłączam się na chwilę. Biurko mam bliżej okna, niż pieca. Czuję, jakby zimno zza okna dostawało się przez jakąś szparę do mojego pokoju. Spróbuję to rano jakoś uszczelnić. Rozglądam się po pokoju, dziwnym trafem mam nawet porządek, co często mi się nie zdarza. Panuje jakiś niesamowity spokój. Brrr...ale piździ.

Podobnie zimno było kilka ładnych lat temu. 2006 rok. Wracałem ze studniówki taksówką, nie miałem kluczy - matka mi wzięła, żebym czasem nie zgubił. Moja komórka była rozładowana, domofon nie działał, a drzwi wejściowe do mojej kamienicy tak przymarzły, że nie byłem w stanie ich wywarzyć. Spędziłem ponad godzinę na tym mrozie w samym garniturze i jakiejś średnio przystosowanej do takich mrozów kurtce. Na ulicach było pusto. Chodziłem od miejsca do miejsca, kombinując jak zadzwonić do domu, myślałem, że zamarznę. W końcu zatrzymałem jakiegoś gościa. Miał telefon. Zadzwoniłem do domu i ojciec zszedł i mnie wpuścił. To była sroga zima, przy tym było jeszcze dużo śniegu. Następnego dnia zawaliła się hala Międzynarodowych Targów Katowickich.

Jest trzecia w nocy. Dookoła mnie cisza. Czuję jakiś taki relaks. Jakoś zupełnie nie martwię się co przyniesie kolejny dzień, spokojnie czekam. Może będzie wojna, może będzie kryzys, a może będzie spokój i może zaczniemy dostrzegać absurd w jakim obecnie żyjemy? Nie wiem, w tej chwili nie ma to żadnego znaczenia. 

Zawijam się spać.

Tylko tu i teraz
Tylko teraz i tu
Nie we wspomnieniach
i nie w marzeniach
Żyć możesz tylko teraz i tu

— Indios Bravos
Tylko Tu i Teraz