Bilety

Dzisiaj rano, jak w prawie każdą niedzielę w tym roku, brałem udział w biegu na 10km. Przed wyjściem zorientowałem się, że nie ma nigdzie mojego numerka startowego, który zawsze, podczas tej serii zimowych biegów, przypinam do kurtki. Czasu miałem niedużo, bo musiałem się już zbierać do wyjścia, żeby być na miejscu startu przed 10:30. Sprawdziłem kilka miejsc, w których numerek (kartka A5 włożona do koszulki) mógłby leżeć, jednak niestety go nie znalazłem. Na szybko napisałem na kartce numer 92, włożyłem do plastikowej koszulki i wyszedłem z domu.

Na miejscu startu okazało się że mają duplikaty numerów startowych. Przypiąłem nowy numerek i uznałem cały temat za zamknięty.

Mimo dużego mrozu (-14*C) i nie najlepszego samopoczucia, udało mi się przebiec cały dystans. Toczyłem długie dyskusje sam ze sobą, czy biec dalej, czy skończyć wcześniej. Ciężko mi było złapać równy, biegowy rytm. Nie umiałem się zupełnie skupić na liczeniu oddechów i po każdej dziesiątce oddechów, ulatywałem gdzieś myślami daleko, daleko…

Po powrocie do domu ogarnąłem się w miarę szybko i zacząłem ustawiać sobie plany na popołudnie i wieczór. Po kliku minutach spędzonych na dzwonieniu i wysłaniu smsów, wiedziałem, że to będzie całkiem fajny wieczór. Zacząłem też rozkminiać, co czeka mnie w pracy w nadchodzącym tygodniu i czym mógłbym się zająć jeszcze dzisiaj. I tak sobie siedziałem i planowałem kolejne działania, gdy nagle spostrzegłem, że na moim biurku, oprócz numerka startowego brakuje jeszcze jednej rzeczy. Koperty z biletami na koncert The Cinematic Orchestra...

The Cinematic Orchestra, to zespół, który po raz pierwszy usłyszałem podczas pobytu w Omanie. Mój kumpel Darek, gość z którym dzieliłem pokój, dosyć dużo ich słuchał. Pewnego wieczoru chillowałem się w pokoju po długim dniu spędzonym w pracy, a z macbooka Darka wydobywały się dźwięki The Cinematic Orchstra. Leżałem z zamkniętymi oczami i słuchałem muzyki, która nie tylko idealnie trafiała w moje gusta muzyczne, ale stanowiła dla mnie odkrycie, które mógłbym porównać z chwilą, gdy po raz pierwszy usłyszałem Porcupine Tree.

W grudniu ubiegłego roku, zobaczyłem że The Cinematic Orchestra zagrają koncert w Polsce. Długo się nie zastanawiałem i od razu zamówiłem bilety. Przecież nie można opuścić koncertu zespołu, który się tak lubi i dodatkowo, gdy koncert ten będzie tak blisko rodzinnego miasta. Dodatkowo okazało się, że spora grupa znajomych wybiera się na ten koncert. Tym bardziej cieszyłem się na to całe wydarzenie.

Od momentu, w którym kopertę z biletami położyłem na biurku, byłem przekonany, że tam właśnie się znajduje. Tym większe było moje zdziwienie, gdy dzisiejszego popołudnia okazało się, że koperty nie ma.

Zacząłem szukać. Sprawdziłem biurko, podłogę, krzesła, półkę z książkami koło łóżka, książki na szafce przy ścianie. Nic. Wyciągnąłem wszystkie możliwe teczki, do których co jakiś czas coś wkładam i zacząłem je dokładnie przeglądać. Niestety nic nie znalazłem. Po długim czasie poszukiwań poddałem się i postanowiłem, że do poszukiwań powrócę na świeżo za kilka godzin. Wyszedłem na umówione wcześniej spotkanie.

Minęły trzy godziny. Wróciłem do domu i na nowo rozpocząłem poszukiwania. Sprawdziłem wszystko raz jeszcze, z dużo większa dokładnością niż poprzednio. Mijały kolejne godziny, lista miejsc, w którym mogłyby się znajdować bilety stawała się coraz mniejsza...

Mimo wielu godzin spędzonych na poszukiwaniach, biletów nie znalazłem, tak więc mój udział w koncercie i osób, które chciałem ze sobą zabrać, cały czas stoi pod znakiem zapytania.

Całe to biletowe zamieszanie skłoniło mnie do kliku przemyśleń, którymi chciałbym się z Wami podzielić:

1. Świadomość otoczenia
Bilety leżały na biurku, przy którym spędzam wiele godzin każdego dnia, jednak nie jestem w stanie określić, od jak dawna ich tam nie ma. Jest to dowód na to, jak ważne jest świadome obserwowanie najbliższego otoczenia, by dostrzegać zmiany, jakie w nim zachodzą. Przyzwyczajamy się do wielu rzeczy i uznajemy, że one tam po prostu są. Czasem  mija bardzo dużo czasu, zanim spostrzeżemy ich brak.

2.  Świadomość działań

Prawdopodobnie, bilety sam gdzieś przełożyłem i teraz nie mogę ich znaleźć. Gdy przekładałem bilety, na pewno nie byłem skupiony na tym, gdzie je kładę, tylko myślałem o czymś zupełnie innym. Gdybym w skupieniu, z pełną świadomością oddał się tej prostej czynności, jaką jest przekładanie biletów z biurka na …, to prawdopodobnie nie pisałbym teraz tego posta, tylko cieszył się z powodu zbliżającego się koncertu.

3.  Ograniczanie 

Powinienem ograniczyć ilość posiadanych przedmiotów. Mimo że mam ich stosunkowo niewiele, to wciąż jest pole do usprawnień. Mój obecny pokój ma prawie 30 metrów kwadratowych. Niestety oprócz moich rzeczy,  znajduje się tutaj sporo gratów. Od jakiegoś czasu mieszkam w mieszkaniu moich dziadków i przyzwyczaiłem się do tych wszystkich rzeczy, których "nie można wyrzucić, bo przecież mogą się kiedyś przydać". Moje rzeczy to w ponad 90% książki i ubrania. Staram się usuwać zbędne przedmioty i dążę do posiadania ich minimalnej ilości. Jednak podczas dzisiejszych poszukiwań, zdałem sobie sprawę, że jest jeszcze trochę rzeczy, których spokojnie mogę się pozbyć i z pewnością zrobię to w najbliższym czasie. Im mniej posiadamy, tym bardziej jesteśmy wolni.

4.  Dokładne planowanie po prostu nie działa

Zaplanowałem sporo rzeczy na popołudnie i wieczór. Niestety, poza jednym, nie udało mi się zrealizować żadnego z moich planów. Czas, który spędziłem w domu, straciłem na zupełnie bezowocnych poszukiwaniach (jedynym "owocem" jest niniejszy post).
   
Mam nadzieję, że bilety się jeszcze znajdą i będę mógł za jakiś czas napisać parę słów o tym, jak było na koncercie.

UPDATE: Znalazłem bilety. Były u mnie w pokoju, jednak w miejscu, w którym sam ich nie położyłem, tylko prawdopodobnie, ktoś z mojej rodziny. Szczęśliwe zakończenie, plus nauka na całe życie.

Świadomość biegu

Właśnie wróciłem z wieczornego biegania. Mimo niskiej temperatury, około -10*C, ani przez chwilę nie czułem chłodu szarej i bezśnieżnej zimy jaka w tym roku panuje w moim mieście, również szarym. Lubię biegać późnym wieczorem, ma to w sobie jakąś magię. Miasto jest mniej zatłoczone, panuje większy spokój, nie widać tego bałaganu, brudu i pośpiechu.

Biegło mi się dobrze, jak zwykle starałem się liczyć oddechy. Jednak wyłączenie się choćby na krótką chwilę nie jest łatwe. Co chwilę moje myśli uciekały w różne strony. Czasem myślami byłem w pracy, rozkminiając któryś z projektów nad którymi teraz pracuję, albo planując kolejne spotkanie. Czasem moje myśli wracały do weekendowego wyjazdu do Wrocławia, w czasie którego praktycznie przez 80% czasu imprezowaliśmy z ekipą, więc miałem co wspominać - wyjazd był naprawdę gruby. Czasami włączały mi się przemyślenia dotyczące mnie samego, moich znajomych, sensu życia, planów na najbliższe miesiące, przebytych związków, obecnej sytuacji politycznej na świecie, wykładu z filozofii, na który poszedłem dzisiaj wieczorem ... w mojej głowie kotłowało się wszystko.

Wracałem do liczenia oddechów. Moje myśli próbowały zaburzyć mój bieg,  jednak co jakiś czas udawało mi się świadomie pobiec kilkadziesiąt metrów, skupiając się tylko na oddechu, by znów  złapać jakiś wątek i trwać w nim do momentu, w którym uświadamiałem sobie że biegnę i muszę wrócić do liczenia oddechów i porzucić wszystkie pozostałe myśli.

Kiedyś biegałem z muzyką. Na odtwarzaczu miałem stworzoną playlistę, której słuchałem tylko podczas biegu. Pod koniec maja zrezygnowałem z dodatkowych dźwięków, by zacząć bardziej świadome bieganie. Po pierwsze chciałem skupić się tylko na świadomym biegu. Dodatkowo różny rytm poszczególnych piosenek, nie pomagał mi w utrzymywaniu równego oddechu. No i nie chciałem się sztucznie ograniczać - zauważyłem, że gdy padała mi bateria w mp3 playerze, to wtedy biegło mi się zdecydowanie gorzej, co sprawiało że mój trening nie sprawiał mi już takiej radości. W końcu zdecydowałem się zostawić odtwarzacz w domu, a podczas biegu słuchać tylko rytmu własnego oddechu i tego co dookoła mnie hałasuje. Przez pierwszy tydzień było ciężko się przyzwyczaić, jednak po paru biegach poczułem, że to była dobra decyzja.

Miasto oświetlone latarniami, lekki lodowaty wiatr, świadomy oddech, pojedyncze gwiazdy na śląskim niebie. Ten krótki moment, w którym się już nic nie analizuje i nic nie ocenia, tylko ma się na wszystko wywalone. Piękne uczucie, którego też staram się wtedy nie oceniać, by znów nie zatracić się w rozkminie nad tym co było, czego nie było, a mogło być, co może będzie. Po prostu cieszyć z tego jak jest. 

To był dobry bieg.

Zimno

Jest zimno. Noc z czwartku na piątek, termometr przybity do okna pokazuje -17*C. Piję herbatę z miodem i przeglądam portal z informacjami… ceny benzyny idą w górę, Iran buduje atomową bombę  i chce wysadzić w powietrze cały świat, kryzys finansowy w strefie euro zbiera swoje żniwo, cała polska żyje sprawą uprowadzonej półrocznej Madzi - jednak w rankingach popularności, temat ten mocno konkuruje z planowanym od kilku tygodniu uśmierceniem Rysia z Klanu, rury pękają z zimna, PKP zamyka na noc poczekalnie na dworcach, ludzie umierają z wychłodzenia… Jest zimno.

Kurwa! Same zło na tym świecie. Jak doliczymy do tego wszystkie nieszczęścia, choroby, problemy zawodowe i prywatne jakie dotykają nas i naszych najbliższych, to można spokojnie powiedzieć, że nasze życie to jedno niekończące się cierpienie, lęk i horror. Horror najgorszy z możliwych, bo… dzieje się naprawdę. Aż głowa może rozboleć, od samego myślenia.

Czytam dalej... O! Może Iran nie zbuduje bomby, bo przeszkodzą mu Marines, którzy przypłynęli na lotniskowcach do cieśniny Ormuz, a kryzys uda się zażegnać dodrukowując część kasy i pożyczając resztę od Chińczyków?

Nie, no to jest jakiś dramat.

Wyłączam się na chwilę. Biurko mam bliżej okna, niż pieca. Czuję, jakby zimno zza okna dostawało się przez jakąś szparę do mojego pokoju. Spróbuję to rano jakoś uszczelnić. Rozglądam się po pokoju, dziwnym trafem mam nawet porządek, co często mi się nie zdarza. Panuje jakiś niesamowity spokój. Brrr...ale piździ.

Podobnie zimno było kilka ładnych lat temu. 2006 rok. Wracałem ze studniówki taksówką, nie miałem kluczy - matka mi wzięła, żebym czasem nie zgubił. Moja komórka była rozładowana, domofon nie działał, a drzwi wejściowe do mojej kamienicy tak przymarzły, że nie byłem w stanie ich wywarzyć. Spędziłem ponad godzinę na tym mrozie w samym garniturze i jakiejś średnio przystosowanej do takich mrozów kurtce. Na ulicach było pusto. Chodziłem od miejsca do miejsca, kombinując jak zadzwonić do domu, myślałem, że zamarznę. W końcu zatrzymałem jakiegoś gościa. Miał telefon. Zadzwoniłem do domu i ojciec zszedł i mnie wpuścił. To była sroga zima, przy tym było jeszcze dużo śniegu. Następnego dnia zawaliła się hala Międzynarodowych Targów Katowickich.

Jest trzecia w nocy. Dookoła mnie cisza. Czuję jakiś taki relaks. Jakoś zupełnie nie martwię się co przyniesie kolejny dzień, spokojnie czekam. Może będzie wojna, może będzie kryzys, a może będzie spokój i może zaczniemy dostrzegać absurd w jakim obecnie żyjemy? Nie wiem, w tej chwili nie ma to żadnego znaczenia. 

Zawijam się spać.

Tylko tu i teraz
Tylko teraz i tu
Nie we wspomnieniach
i nie w marzeniach
Żyć możesz tylko teraz i tu

— Indios Bravos
Tylko Tu i Teraz